روز مرا کرده سیه زلف سیاهت
این دلِ من رفته به یغمای نگاهت
قتل مرا بسته کمر جمله سپاهت
رحمی به دلم کن باری خجلم کن
جانم بفدایت
آشفته شده این دل شیدا چو جهانی
بازآ چمن از جور خزانی برهانی
یکدم گذری گن چو نسیمی به نهانی
برکوچه و برزن بازآ و به درزن
دل کرده هوایت
نآمد خبری از تو برایم که کجایی ؟
دروصف تو شعری بسرایم که بیایی
در پرده ی غیب ای مه تابان تو چرایی
من بی خبرازتو درهرسفراز تو
پرسم زصبایت
خورشیدی و پهنای سماء راه عبورت
غم داری و قربان دل و قلب صبورت
آفاق همه روشن بود از پرتو نورت
حاشا نتوان کرد افشا نتوان کرد
زین سرّ حکایت
فارغ نتوانم شدن از فکر و خیالت
در پرده دل می کشم آن نقش جمالت
ماندم که کجا می رسم آخر به وصالت
یادت نه فرامشت هجرِتومرا کشت
ای عشق نهایت
من به هــوایِ تو گشــودم پــر و بالــی
جز فکــر وصالت نکنم فکــرو خیالی
آن یار سفر کرده نپرسد به چه حالی
دارم گله ای چند از یار خردمند
ای مشفق رایت
با یادِ تـو عمـریست کنم ،عُقده گشایی
دارم خبــر از آمـدنت جمــعه می آیی
مرغ ِ دلم از شوق ِ تو گردیده هوایی
آیــم به گـدایی شاها تو کجایی
لطفی به گدایت
جـانم بفـدایت
کلمات کلیدی :
